2000 - 1991
Μικρές φύσεις
Little lifes
2000 - 1991
Μικρές φύσεις
Little lifes
Η υπόθεση για αυτό το ζωγραφικό έργο είναι πως κάθε μικρή σκέψη κατευθύνεται από μια στιγμή που λειτουργεί συνειρμικά. Η εικόνα εμφανίζεται απλή αλλά συγχρόνως συντεθημένη από πολλαπλές σχεδιαστικές λεπτομέρειες ώστε να δυναμώνει στο επίπεδο του μηνύματος και να επικοινωνεί. Αναφέρει, ας πούμε, με τον τρόπο αυτό τα συστατικά της.
Κάθε είδος ζωγραφισμένης εικόνας μπορεί να μεταφέρει ιδέες και αισθήματα και
στο επίπεδο αυτό η ζωγραφική της Λίλας Παπούλα είναι καθαρή, πλασμένη στο ύφος και το υλικό από προσωπικά συστατικά. Σαν ένα παιχνίδι ομαδικών οπτικών αναμνήσεων που όμως σε κάθε έργο διατυπώνονται σαν ολοκληρωμένη όψη, ή καλύτερα σκηνή ενός τοπίου.
Το τοπίο δεν είναι ρεαλιστικό αφού δεν έχει σκοπό να φωτογραφήσει, και αυτό δεν μας ενδιαφέρει πια καθόλου. Δεν μεταφέρει το παιχνίδι μιας λανθάνουσας παιδικότητας και στειρωμένης νοσταλγίας, παρ' ότι η αφαίρεση της ζωγραφικότητας θα διευκόλυνε αυτή την ανάγνωση. Είναι τοπία που με μεγάλη περίσκεψη τοποθετούν μια συνάντηση αναμνήσεων που είναι γεμάτες από φυσικούς συνδυασμούς.
Ονομάζουμε φυσικούς συνδυασμούς εκείνες τις σχέσεις που χρησιμοποιούν εικονικά στοιχεία του περιβάλλοντος, για να προκαλέσουν την καινούργια διατύπωση μιας φευγαλέας σκέψης. Ακόμα και όταν αυτές οι λεπτομέρειες παρουσιάζονται σαν εμμονές, το τοπίο που εμφανίζεται στην ζωγραφιά παραμένει εικόνα τους. Και μ' αυτό τον μηχανισμό γίνονται τα "μικρά τοπία". Όχι επειδή είναι μικρών διαστάσεων αλλά διότι η εικόνα τους είναι αποσπασματική. Είναι τεμαχισμένη από το ασυνείδητο μέρος των εντυπώσεων του δημιουργού, και αναλύεται με διαφορετικό τρόπο από τον ενσυνείδητο χώρο των εμπειριών του θεατή. Η επικοινωνία στην περίπτωση αυτή δεν δυσκολεύεται, καθώς η γλυκύτητα και η τρυφερότητα που εκδηλώνεται στο θέμα και την τεχνική προσελκύει αυτόματα την αντιστοιχία της στη διάθεση του θεατή.
Στο πλαίσιο μιας γενικότερης τάσης προς την αναζήτηση ζωγραφικής αθωότητας, που ξαναβρίσκουμε στην τέχνη σήμερα, το έργο της Παπούλα χωρίς να υποκύπτει σε εύκολες παιδικότητες μεταδίδει διαρκώς την πρόσχαρη επέκταση ενός θαρραλέου απλού στοχασμού.
Το ζήτημα δεν είναι αθωότητα, ο σκοπός δεν μοιάζει ευκολία. Βρίσκουμε πως πρόκειται για μια καλλιτεχνική επιλογή στο επίπεδο του θέματος και στον τρόπο της τεχνικής διαδικασίας που περιγράφει την απλή λεπτομέρεια. Όταν κανείς συγκεντρωθεί μπορεί να ανασύρει μέσα από τις φυσικές δυνατότητες κάθε μικρού τοπίου τον κόσμο που ζωγραφίζεται εκεί. Αυτή είναι η ζωγραφική ποιότητα της Λίλας Παπούλα αλλά και η κατάκτησή της μέχρι σήμερα.
Μάθαμε να περιμένουμε απ' τις ζωγραφικές εικόνες να είναι δύσκαμπτες και να φτάνουν σ' εμάς, διαρκώς μεταβαλλόμενες μέσα από περίπλοκους νοητικούς μηχανισμούς. Επιθυμούμε ωστόσο από τις ζωγραφισμένες εικόνες να έρχονται σε μας με τον απλό τρόπο, ένα προς ένα (1:1) στον δικό μας γωνιακό χώρο. Συναντάμε αρκετές φορές την τέχνη να το έχει επιτύχει αυτό. Η γλώσσα του σχεδίου και των χρωμάτων κατέχοντας την δυνατότητα των άπειρων συνδυασμών μπορούσαν πάντα να μας μιλήσουν για το κάθε τι.
Το έργο που βλέπουμε τώρα καταφέρνει ακριβώς αυτό. Η ζωγραφιά είναι το σχεδιαστικό μέσον, εκεί όπου μπορεί κανείς να ψάξει να βρει κάτι γνωστό, ένα πρόσωπο, ένα τοπίο, χρώματα και σχήματα που όλα θυμίζουν αντικείμενα ή μορφές, όνειρα ή ιστορίες.
Η Παπούλα δουλεύει με οποιοδήποτε υλικό - φυσικό ή προσωπικό - που της δημιουργεί μια εσωτερική αναγκαιότητα οπότε αυτό με τη σειρά του θα προσφέρει στο έργο την φυσική του ομορφιά!
Η ομορφιά κατευθύνεται από την εσωτερική αναγκαιότητα και αυτό σημαίνει ότι ένα έργο μπορεί να είναι ταυτόχρονα όμορφο και άσχημο. Εξαρτάται από τον τρόπο που κοιτάς. Όταν το έργο είναι φτιαγμένο σε απόλυτη αρμονία με την εσωτερικότητα και ανάγκη του καλλιτέχνη, τότε κάθε σχήμα, κάθε χρώμα, και η πιο μικρή λεπτομέρεια έχουν μια συγκεκριμένη λειτουργία μέσα στο έργο. Τότε το νόημα είναι πλήρες και ο σκοπός του ορατός, τότε το πρόβλημα του κοινωνικού χώρου που απευθύνεται έχει λυθεί. Τα έργα αυτής της έκθεσης διέπονται από αυτούς τους κανόνες.
Όλγα Δανιηλοπούλου
The hypothesis in these paintings is that each tiny thought is guided by a moment which functions in an associative manner. The image gives an appearance of simplicity, but it is also composed of a large number of design details, which enable it to gather strength on the level of the message and to communicate. We could say that in this way it reports on its own constituent parts. Painted images of all kinds are capable of conveying ideas and feelings, and in that sense the painting of Lila Papoula is pure, moulded by personal ingredients in terms of its style and materials. It resembles an interplay of collective visual memories - one which, however, in each work is expressed as an integrated facet, or perhaps a scene from a landscape. The landscape is not a realistic one, since its purpose is not to be a photographic record, and that aspect of it is of no interest to us. It does not convey the playfulness of latent 'childlikeness' or sterilised nostalgia, despite the fact that the abstractiveness of its painterliness would facilitate such a reading. These are landscapes which, with great thoughtfulness, give us the location of an encounter among memories full of natural combinations. By natural combinations, we mean those relationships which make use of figurative elements from the environment in order to trigger a new statement of a fleeting thought. Even when the details appear to take the form of obsessions, the landscape which appears in the painting continues to be an image of them. This is the mechanism by which the 'little landscapes' are produced. They are little in terms not of their dimensions, but because their image is incomplete: it has been fragmented by the unconscious side of the artist's impressions and is analysed, in a different way, by the conscious space of the viewer's experience. In this case, communication is not hindered, since the sense of sweetness and tenderness manifest in the subject-matter and the technique inevitably attracts its equivalent in the disposition of the viewer. Within the framework of the more general trend towards a search for painterly innocence which we can see in art once more today, the work of Papoula - without succumbing to facile puerility - constantly conveys the charming extrapolations of courageous, simple contemplation. The question is not one of innocence, and the purpose does not appear to be simplicity. We can see that this is an artistic choice on the thematic level and in the mode of the technical process which describes simple detail. When one concentrates, one can retrieve from the natural capacity of each little landscape the world which has been painted there. That is the painterly quality of Lila Papoula, and her achievement so far. We have learned to expect that painted images should be rigid and that they should reach us, in a state of constant change, through complex mental mechanisms. Nonetheless, we would like painted images to reach us in a simpler way, in a one-to-one relationship with our own cognitive world. Art can be seen to have achieved that quite often. The language of line and colour, with its potential for infinite combinations, has always been able to tell us about everything imaginable. The work we see here succeeds in precisely that respect. The painting is the design medium in which we can search to find things we know: faces, landscapes, colours and patterns which all remind us of objects or forms, dreams or stories. Papoula is capable of working in materials of all kinds - natural or personal - which create an internal necessity and thus, in their turn, endow her work with its natural beauty. Beauty is guided by internal necessity and this means that a work can be simultaneously beautiful and ugly, depending on the way in which one looks at it. When a work has been created in absolute harmony with the inwardness and the need of the artist, then all its shapes, all its colours, and even its smallest details will have a specific function in the work. On such occasions, the meaning is complete, its purpose is visible, and the problem of the social space to which it is addressing itself has been solved. The works in this exhibition are governed by precisely those rules. Olga Daniilopoulou |
Each era has its own form of terrorism. In the sphere of contemporary art, terrorism takes the form of the arbitrary division between the avant garde and traditional expression. Such a division makes permissible - and theoretically legitimate - all conceivable acts of stupidity, and really does stand things on their heads. On the other hand, true artists maintain a dignified (and sometimes disgusted) silence; it is as if their revulsion is their only possible defence.
Lila Papoula strives to speak in images, while at the same time calling into question the imposition of the flowing electronic images which are predominant nowadays. She chose painting partly because it is a mater lingua and an imago imagines and partly because it combines meditation and concentration with explosive references to emotion. It is the duty of painting today to serve as aesthetic resistance; otherwise, it has no raison deter. That is what this artist achieves, quietly and without resorting to facile impressions. The research which Lila Papoula has carried out constitutes a unique balance between the manifest and non-apparent, between the trivial and the precious, and, lastly, between the minimal and the monumental whose form it can assume. This painter has things to confess; at the same time, however, she wishes to delete from her iconography any suspicion of rhetoric or pomposity. The given function of the canvas is frequently subverted so as to create projections and developments which allow superimpositions on the surface and the generation of unequal outlines. In this manner, the painting succeeds in projecting itself into space in a manner which is partly physical. It could be said that in these plastic and constructional solutions the sovereignty of the image is intensified like that of a relief, and the painting lays claim to space ex officio. In their successive layers of script, Lila Papoula’s paintings become a palimpsest containing a multitude of information and approaches, with allusions to stories which may begin there but end in the mind of the viewer. In some works, a smaller painting has become entrapped on a larger surface, like a memory set on an icon-stand or a buoy afloat in the sea. The translucent glacis leave such traces of tenderness that the image can be concealed or revealed as the requirements of memory dictate. Lila Papoula’s themes are, ultimately, her memories. In parallel, the symbols which perform the narrative are present not so much for their symbolic value as for their emotional connection with the artist herself. In other words, an infinite number of shades of meaning (or expediences) have interpolated themselves between the idea of a house and its depiction in visual terms. Above all, however, the artist’s will has imposed itself, so that the representation of a house speaks not of the world of the image but solely of the world of the artist. The feature which, ultimately, predominates in the work of Lila Papoula is her desire for personal confession and her tendency to condense in a manner suggestive of the adoration of icons the components of an ideal reality - a reality which is sometimes of the past and sometimes of the future, but never of the present. Indeed, this could be said to be a feature of painting in general. If by resisting it can survive the barrage of images which seek to level it, it will be its duty to hover - to hover between the past and the future, between the familiar and that which is unfamiliar but nonetheless exists… 4.1.95
Manos Stephanidis Professor N.K.U.O.A |
Lila Papoula Lila Papoula intitule ses œuvres récentes « Petits Paysages ». Tels les fragments de murs peints, ces paysages apparaissent comme un microcosme mental, des parcelles de mémoire enluminées de teintes fluides, aux
figures a peine dessinées par un trace aussi doux qu'un murmure. Est-ce la mémoire secrète d'un mur ? Est ce un souvenir qui conte des parcelles du vécu, ou l'on retrouve parfois la lueur fraîche et lointaine de l'enfance
? Le support des œuvres de Lila Papoula est intimement lie a sa peinture, ces deux éléments essentiels de son expression (peinture et support), véhiculent tout le sens du contenu. Depuis des années, l'artiste recherché
le rendu de l' espace par des effets de matière. Katherine Drossopoulos « Athèmes » revue culturelle francophone en Grèce |