Ο τοίχος είναι κάτι που με απασχόλησε από νωρίς στη δουλειά μου. Ο τοίχος ως έννοια, αλλά και ο τοίχος ως επιφάνεια και ως ματιέρα. Ο τοίχος ως έννοια έχει καταπληκτικές και πολυσήμαντες ιδιότητες: στηρίζει, αντέχει, ορίζει, περιβάλλει, περικλείει, χωρίζει, μεταφέρει. Φέρει και μετα-φέρει ιστορίες: τη δική του κατ’ αρχάς ιστορία, την δική μου και τις ιστορίες των άλλων,
Από το άλλο μέρος, ο σοβάς, αυτή η ανεξίτηλη πολλές φορές βάση της επιφάνειας των τοίχων, που “θυμάται”, “θυμίζει” και “υπενθυμίζει”, αυτό το αποτύπωμα μνήμης, είναι από τα υλικά που πάντα μ’ ενδιέφεραν, εξαιτίας θα έλεγα της ίδιας της “αφηγηματικότητας” της υφής τους.
Το έργο φέρνει επάνω του όλα τα ίχνη αυτού,
που κάποια στιγμή υπήρξε αλλά από το άλλο μέρος, ταυτόχρονα, εξακολουθεί με έναν τρόπο, να είναι υπαρκτό.
Πάντα με ενδιαφέρει και με γοητεύει άλλωστε, αυτό το αναπάντεχο παιχνίδι με το χρόνο αλλά και τον τόπο, το παιχνίδι ανάμεσα στο άλλοτε, στο τώρα και στο μετά, στο εδώ και στο αλλού, στο μέσα και στο έξω, στο είναι και στο δεν είναι.
Η αφήγηση είναι το πρόσχημα. Δεν είναι μόνο η αναπαράσταση που μετράει, η αναπαράσταση γίνεται το μέτρο της δυνατότητας να «μιλήσει» αυτό που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Γίνεται ζωγραφική, προσωπικές τοιχογραφίες, συναίσθημα και μνήμη.
Λίλα Παπούλα
Πάντα με ενδιαφέρει και με γοητεύει άλλωστε, αυτό το αναπάντεχο παιχνίδι με το χρόνο αλλά και τον τόπο, το παιχνίδι ανάμεσα στο άλλοτε, στο τώρα και στο μετά, στο εδώ και στο αλλού, στο μέσα και στο έξω, στο είναι και στο δεν είναι.
Η αφήγηση είναι το πρόσχημα. Δεν είναι μόνο η αναπαράσταση που μετράει, η αναπαράσταση γίνεται το μέτρο της δυνατότητας να «μιλήσει» αυτό που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Γίνεται ζωγραφική, προσωπικές τοιχογραφίες, συναίσθημα και μνήμη.
Λίλα Παπούλα
The wall is something that occupied me early on in my work. The wall as a concept, but also the wall as a surface and as a matiere. The wall as a concept has amazing and multifaceted properties: it supports, withstands, defines, surrounds, encloses, divides, carries. He carries and meta-carries stories: his own story in the first place, mine and the stories of others, On the other hand, plaster, this often- indelible base of the surface of the walls, which "remembers", and "reminds", this imprint of memory, is one of the materials that have always interested me, because I would say of the very "narrative" of their texture.
The work brings upon it all its traces, which at some point existed but from the other side, at the same time, it still exists in a way, it is real.
I am always interested and fascinated by this unexpected game with time but also with the place, the game between the past, the now and the after, the here and the elsewhere, the inside and the outside, the being and not being.
Storytelling is the pretext. It's not just the representation that counts representation becomes the measure of the ability to "speak" what we cannot conceive. It becomes painting, personal murals, emotion and memory.
Lila Papoula
I am always interested and fascinated by this unexpected game with time but also with the place, the game between the past, the now and the after, the here and the elsewhere, the inside and the outside, the being and not being.
Storytelling is the pretext. It's not just the representation that counts representation becomes the measure of the ability to "speak" what we cannot conceive. It becomes painting, personal murals, emotion and memory.
Lila Papoula
